Goedemorgen lieve allemaal,

Hier mijn volgende verhaal over weer een week vol nieuwe avonturen.

Donderdag was het weer tijd voor theatre, maar niet voordat we eerst een wardround hadden gedaan. Dit houd in dat we bij alle patiënten langsgaan die wat extra aandacht behoeven of wanneer de clinical officer van de afdeling vindt dat er een klinische blik van een arts is vereist. Zo kom ik elke ochtend op bijna alle afdelingen, wat elke keer weer wennen is. Het ziekenhuis is namelijk zoveel anders dan wat wij in Nederland gewend zijn. Natuurlijk is er de private ward, met aparte kamers, schoon beddengoed en soms zelfs een tv op de kamer. Maar de 'gewone' afdelingen zijn hier totaal niet mee te vergelijken; krakkemikkige bedden, vieze kapotte matrassen, alle bedden heel dicht tegen elkaar aan geschoven en dus weinig persoonlijke ruimte, geen gordijntjes om een patient af te schermen bij het doen van lichamelijk onderzoek en één toilet voor de gehele afdeling, waar wel zo'n 30 mensen kunnen liggen. De patiënten worden verzorgd door hun guardian (vaak een familielid of goede vriend) die de patient wast, zorgt voor het verschonen van het beddengoed indien ze dit hebben, en zorgt voor het eten.

Alle gesprekken tussen arts en patiënt zijn nog altijd in het Chichewa, gezien veel patiënten niet geschoold zijn en dus nagenoeg geen Engels spreken. Maar inmiddels herken ik gelukkig al aardig wat woorden en kan ik het gesprek dus vaak al best goed volgen, zo niet dan pak ik gewoon de status erbij en probeer ik een beetje mee te lezen. De arts laat me ook steeds meer zelf doen, mag vaak lichamelijk onderzoek doen en een beleid voorstellen, erg leuk!

Na de wardround gingen we naar OK, daar lag namelijk een patiënte op ons te wachten waarbij we de baarmoeder moesten verwijderen. Dit bleek nog een hele klus; nadat we samen met de vrouw rond haar bed een gebed hadden gedaan op haar verzoek, hebben we in totaal zo'n 4 uur staan opereren met drie man sterkt. Rond half 3 stapten we, met rommelende maag, uit de operatiekamer. Even snel wat kunnen eten en vervolgens weer verder gegaan met een aantal keizersnedes en wat andere kleine operaties. Al met al weer een geweldig leuke dag!

Vrijdag had ik erg veel moeite uit bed te komen, elke ochtend om half 6 de wekker, lange werkdagen vol indrukken en ook nog eens hele volle weekenden en gezellige avonden breekt je toch wel een beetje op, al wil ik natuurlijk niet klagen haha!

In de ochtend langs de vrouwenafdeling gegaan, daar lag namelijk een vrouw opgenomen die wij moesten beoordelen of ze eventueel een operatie zou moeten ondergaan. Het was een hele magere vrouw, maar wat opviel was haar zeer opgezette buik. Bij het onderzoek van haar buik voelde ik een hele grote, harde, hobbelige massa. Dit bleek haar baarmoeder te zijn. We concludeerde, na de uitslag van de echo, dat het het beste voor haar zou zijn om haar baarmoeder te laten verwijderen. Echter, haar bloedgehalte was veel te laag. In Nederland laten we dan wat zakjes bloed inlopen pre-operatief, hier is bloed echter zo schaars dat de patiënt zelf op zoek moet naar bloeddonoren. Met het hemoglobinegehalte van deze vrouw zou dat neerkomen op 4 donoren. We moesten de operatie dus uitstellen en de vrouw vertellen dat ze in haar omgeving eerst een aantal bloeddonoren moest gaan zoeken alvorens ze geopereerd kon worden, bizar! Die middag heb ik zelf ook een zak bloed gedoneerd. Daarna geholpen bij de out patient department met het geven van injecties en het prikken van infusen (in Nederland krijg ik die kans niet zo vaak, dit wordt meestal namelijk door de verpleging gedaan). Erg leuk en leerzaam. In de avond was het weer tijd voor gezelligheid en een aantal spelletjes Uno.

Zaterdag opnieuw vroeg de wekker gezet, we hadden vandaag namelijk een strak schema. In de ochtend de markt bezocht, hier onder andere een chitenze gekocht. Dit is een kleurrijke omslagdoek die iedere Afrikaanse vrouw bezit en het leek ons leuk er zelf ook eentje te hebben. Het was moeilijk kiezen tussen alle mooie printjes, maar uiteindelijk gelukt een mooie doek te scoren voor een mooie prijs (afdingen is hier standaard). Daarna nog verder over de markt gelopen, waar je werkelijk alles kunt kopen! Super leuk om te zien. Drie blanke meisjes op een lokale markt midden in Lilongwe blijft niet onopgemerkt en iedereen wilde graag iets aan ons verkopen. Op een gegeven moment waren we dit wel een beetje zat en zijn we gezellig gaan lunchen (een bodempje leggen haha). Vervolgens hebben we ons in ons oranje kloffie gehesen; het was namelijk tijd voor de viering van Koningsdag! Haha onderweg naar het huis van iemand van het consulaat werden we, erger dan normaal, aangestaard door een hoop voorbijgangers. We zaten namelijk helemaal uitgedost in het oranje in de taxi. We kwamen aan bij een gigantisch groot huis, omgetoverd tot Holland House, waar we werden verwelkomt met een drankje, kaas en bitterballen. Super leuk! Daar een erg gezellige avond gehad met allemaal verschillende Nederlanders die in Malawi wonen en werken onder het genot van heerlijke Nederlandstalige muziek en oranje bitter. Haha! We hebben gedanst tot onze voeten zeer deden en verlieten als laatsten de woning.

Zondagochtend besloten Julia en ik om een Afrikaanse kerkdienst bij te wonen. Dit was echter niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Geschreeuw, mensen die hun armen in de lucht werpen, zich op de grond werpen en zich helemaal overgeven aan het moment, bizar om mee te maken! De volgende kerkdienst hoop ik in een andere kerk bij te kunnen wonen met wat meer geswing en gezang. Na de kerkdienst even aangesloten bij de zondagsschool, heel schattig. De kindjes waren alleen een beetje afgeleid en zaten steeds naar ons te lachen en te zwaaien en zongen vaak niet meer mee.

Tijdens de Koningsdag viering zaterdagavond hadden we onder andere een stel ontmoet die samen een reis door Afrika aan het maken waren en nog een aantal dagen in Lilongwe zouden zijn. Met hen hadden we 's avonds afgesproken bij een live jazz concert. Heerlijk in het gras gelegen, drankjes gedronken, pizza gegeten en genoten van de heerlijke muziek. Goede afsluiting van een heerlijk weekend!

Maandag geen tijd voor werken, maar voor verhuizen. Het huis waar we in woonden werd namelijk te klein met de nieuwe stroom vrijwilligers van aankomende zomer in het vooruitzicht. In de ochtend dus samen met Janneke, onze coördinator, alle spullen ingepakt en buiten klaargezet voor de verhuizers. Na aankomst van de verhuizers alle spullen in de truck geladen (lees: Julia en ik deden het meeste werk en de verhuizers keken vooral toe) en in twee etappes naar het nieuws huis gereden; echt een super ruim huis! Hier bleek echter dat de bedden niet door de deur heen pasten; geen probleem voor onze verhuizers, ze hebben gewoon van elk bed zo'n 10 cm van de poten afgezaagd! Haha je maakt zo aardig wat mee hier. Uiteindelijk in het begin van de middag alles geïnstalleerd en toen zijn we met de fietstaxi, ja, gewoon achterop de fiets, naar het zwembad gegaan. Daar lekker geluierd en weer de grootste lol gehad. Het was namelijk gewoon een werkdag en er waren heel wat zakenlui in het hotel aan het lunchen. Wij kwamen echter om te zonnen en lagen daar uiteindelijk in onze bikini tussen alle strakke pakken. Ach, we worden toch al iedere dag aangestaard :).

Dinsdag weer in Likuni geweest, deze week helaas geen theatre, er zijn namelijk oogartsen uit Spanje op bezoek. Ze werken voor Barraquer en komen hier een week naartoe om zoveel mogelijk cataract operaties gratis uit te voeren. Een super goed initiatief natuurlijk en erg populair onder de bewoners van Lilongwe. In grote getalen zaten er mensen te wachten in de speciaal voor deze week ingerichte ophthalmology ward. Haha ook echt een super grappig gezicht na afloop van de operaties; alle patiënten kwamen met hele hippe zonnebrillen weer naar buiten (die werden door Barraquer namelijk gratis verstrekt). Hier zoveel mogelijk proberen te helpen en de rest van de dag in OPD doorgebracht. 's Avonds gezellig met de vrijwilligers uit eten geweest, dit proberen we eens in de week te doen en is altijd ontzettend gezellig!

Gisteren alweer mijn laatste werkdag van de week. Bij het ochtendoverleg werd nog eens duidelijk gemaakt dat we echt een zwaar tekort hebben aan middelen tegen malaria, de meest voorkomende ziekte in in ieder geval Likuni, maar waarschijnlijk ook van heel Malawi of zelfs heel Afrika. We hebben ongeveer nog voor een week aan medicatie en geen idee wanneer Unicef de volgende lading zal leveren. Samen gezocht naar een oplossing, die we niet hebben kunnen vinden, dus we hopen dat de levering in de loop van de week zal komen. Na het ochtendoverleg heb ik mezelf aangesloten bij het under five program. Dit is een programma, opgezet door de overheid, voor moeders en kinderen tot 5 jaar. Het programma geeft voorlichting aan zwangere vrouwen, zorgt voor follow-up tijdens de zwangerschap en zorgt voor gratis vaccinaties en screening na de geboorte. Echt een super goed programma! Allereerst geholpen bij de bloeddrukmetingen van de zwangeren, nadat we waren opgewarmd door zingen en dansen haha. Daarna de kleintjes gewogen. De kinderen worden in een doek aan een weegschaal gehangen, zo schattig! Vervolgens wordt opgeschreven welke vaccinaties ze nog moeten hebben en deze heb ik vervolgens, samen met Mariske, mogen geven.

In de middag weer aangesloten bij de dokter, die me steeds meer verantwoordelijkheid geeft. Mocht zelf alle patiënten onderzoeken en diagnoses stellen, erg leuk en leerzaam! Vlak voordat we naar huis gingen kwam er nog een spoedgeval binnen; een meisje met waarschijnlijk een beklemde navelbreuk. We moesten haar doorsturen naar een ander ziekenhuis, gezien de OK deze week bezet is door de Spaanse oogartsen, en ze moest met de ambulance worden gebracht. De ambulance was echter kwijt, niemand wist waar de ambulance was en de bestuurder kregen we niet te pakken. Erg bizar, ze hebben voor het hele ziekenhuis maar één ambulance. Na bijna een uur wachten, vertrokken we met loeiende sirenes. De hele weg haar infuus en hoofd vastgehouden, ontzettend sneu! Wat had dat meisje een pijn..

Eenmaal thuis zat er een nieuw huisgenootje op ons te wachten. Samen gezellig gekookt, gegeten en gekletst.

Nu zitten we te wachten om te vertrekken richting Luangwa National Park in Zambia voor een safari van 4 dagen, super veel zin in :)!!

De foto's en verhalen over de safari houden jullie tegoed. Tot snel!

Liefs,

Milou