Goedemiddag lieve allemaal,

Alweer veel te lang geleden dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van mijn avonturen hier in Malawi. Waarvoor ik iedereen allereerst nogmaals super erg wil bedanken!!

Afgelopen donderdag was het weer tijd voor een dagje in theatre. Elke dag is het weer een verrassing wat we allemaal tegen zullen gaan komen. In de ochtend stond er een onderarmsoperatie op het programma. De desbetreffende patiënt liep al 15 jaar rond met een steeds groter wordende zwelling aan de binnenzijde van zijn rechter pols. De zwelling was inmiddels zo groot als een sinaasappel en het pus liep er uit, de man kon onmogelijk zijn rechter arm nog gebruiken en vond het wel eens tijd voor een bezoek aan het ziekenhuis. Zonder te weten watvoor zwelling het precies was, aanvullende diagnostiek is hier immers nagenoeg niet mogelijk, werd de patiënt onder narcose gebracht en gingen we de zwelling te lijf. Gelukkig voor de patiënt bleek het een gigantisch lipoom, woekering van vetcellen, te zijn wat inmiddels flink was gaan ontsteken. We hebben de lipoom verwijderd samen met wat overtollige huid en ik mocht de wond daarna hechten. Erg leuk! Een negroïde huid is wel een stuk stugger en dus lastiger om te hechten, waardoor ik bijna meteen de naald had verbogen haha. Een nieuwe naald pakken is er hier echter niet bij, overal moet erg zuinig mee gedaan worden en nadat de dokter de naald had teruggebogen ging het een stuk beter en heb ik de wond uiteindelijk mooi dicht kunnen hechten. De rest van de ochtend mijn hechtkunsten nog meer kunnen oefenen bij een aantal andere operaties.

In de middag stonden er een aantal vergaderingen op het programma, het leven van een tropenarts bestaan namelijk (helaas) niet alleen uit het zien en opereren van patiënten, er komen ook heel wat management taken bij kijken. Zo waren er wat problemen met de levering van verschillende geneesmiddelen, moesten er wat zaken geregeld worden voor de komst van een aantal oogartsen uit Spanje eind deze maand, moest er wat achterstallig onderhoud gedaan worden waarvoor wij verschillende mensen moesten aansturen en dan waren er ook nog problemen met een outreach project voor besnijdenissen. De middag vloog dus voorbij!

Vrijdag was het voor ons al weekend, we hadden met de meiden uit het huis namelijk een lang weekend gepland naar Senga Bay. Om hier te komen moesten we zo'n 2 uur reizen per minibus van Lilongwe naar Salima, zoals jullie allemaal inmiddels weten een heel avontuur op zich, en in Salima overstappen op een andere minibus naar Senga Bay. In Salima werden wij als azungu natuurlijk door iedere bestuurder van een minibusje aangesproken en gevraagd of we met ze mee wilden rijden. We liepen met de eerste de beste bestuurder van een minibus naar Senga Bay mee, althans dat dachten we, en stopten bij een grote truck met laadbak. Haha onze tassen werden achter in de laadbak gelegd en we mochten plaatsnemen, ja je leest het goed, plaatsnemen in de laadbak! Haha, het leek ons wel leuk eens een ander vervoersmiddelen te nemen en klommen enthousiast in de truck. We dachten dat we meteen zouden vertrekken maar de laadklep werd volgepropt met mensen. Gelukkig was er bij vertrek nog net genoeg ruimte om onszelf vast te kunnen houden. Na een ritje van een half uur kwamen we aan in Senga Bay, een vrij arme buitenwijk. We werden opgewacht door Tony en Tosh, die daar waarschijnlijk al vanaf 's ochtends vroeg stonden te wachten, we hadden namelijk helemaal geen tijd afgesproken. Samen liepen we door de wijk van Senga Bay richting Cool Runnings, ons onderkomen voor het komende weekend. De wijk zag er niet veelbelovend uit, maar eenmaal aangekomen bij de backpackers bleek niets minder waar. De backpackers stond namelijk pal aan het strand van Lake Malawi met echt een adembenemend uitzicht. We pakten snel onze spullen uit, hesen ons in onze bikini's en gingen op naar het strand. Daar de rest van de middag heerlijk in de zon gelegen en genoten van het warme water van Lake Malawi. 's Avonds chambo gegeten, een vers gevangen vis uit Lake Malawi en daarna, hoe kan het ook anders, Uno gespeeld onder de meest indrukwekkende sterrenhemel die ik ooit gezien heb!

Zaterdagochtend ondanks ons relax weekend om half 6 opgestaan om de zonsopgang boven het meer te kunnen zien. Dit was het vroege opstaan meer dan waard! Vervolgens ging de rest nog even terug naar bed en besloot ik een stuk over het strand te gaan lopen. In de verte zag ik tientallen mensen op het strand staan en ik liep er op af Wat bleek; de vers gevangen vis van afgelopen nacht werd die ochtend op het strand verkocht. Echt een geweldig tafereel om te zien gebeuren. Ook werd mij een vers gevangen vis aangeboden om te proeven, maar van dit aanbod heb ik op mijn nuchtere maag toch maar geen gebruik gemaakt haha.

Na het ontbijt, zonder vis, was het tijd voor een boottocht. Om 9 uur werden we aan het strand opgehaald door Tony en Tosh met een motorboot en gingen we opweg naar Lizard Island, een eilandje die we vanaf de backpackers konden zien liggen in Lake Malawi. Na een hobbelige tocht, tegen de golven in, kwamen we aan bij een paradijselijk eiland. Expeditie Robinson was er niks bij! Hier hebben we de hele ochtend en middag doorgebracht in het water. Lekker gezwommen, gesnorkeld, van grote stenen afgesprongen en oja, tussendoor een heerlijke lunch gegeten, die door de jongens op de barbecue werd bereid en bestond uit verse vis, groenten en rijst. Heerlijk! Een perfecte dagbesteding. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was hadden we vanaf het eiland ook nog eens een prachtig uitzicht op Mozambique. Het Malawi meer grenst naast Malawi namelijk ook aan Mozambique en Tanzania. Na de ultieme zeemeermin-beleving was het tijd weer terug te varen naar het vaste land. Hier nog wat op het strand geluierd en uiteindelijk wat verkoeling gezocht in de schaduw, waar ik een meisje ontmoette uit Canada, waarmee we in de avond gezellig hebben gegeten. Het leuke aan een backpackers is dat er ontzettend veel mensen zitten van verschillende nationaliteiten. Wat ook erg leuk is is dat ze allemaal het spelletje Uno kennen, haha, en dus hebben we dit de rest van de avond, onder het genot van een aantal glaasjes Amarula, gezellig gespeeld. Er sloten steeds meer mensen aan, uiteindelijk ook nog een jongen uit Engeland en eentje uit Spanje. Erg gezellig en leuk om te horen hoe zij allemaal in Malawi terecht zijn gekomen.

Zondag was het helaas alweer tijd om terug naar 'huis' te gaan. Bepakt en bezakt verlieten we na het ontbijt Senga Bay. Tot aan Lilongwe hebben we mogen genieten van de heerlijke geur van vis.. De vers gevangen vis van die nacht werd namelijk in grote zakken meegenomen in de achterbak van de minibus. Haha de hele minibus was vergeven, maar dat mocht de pret niet drukken! Op een gegeven moment dachten we dat de minibus echt niet voller kon, maar niets bleek minder waar, de bestuurder schoof gewoon een stukje op zodat er nog een passagier mee kon. Tussendoor nog even een tankstop gemaakt, gewoon de tank een beetje bijvullen met benzine vanuit een petflesje en door! Ze tanken hier steeds maar een heel klein beetje benzine omdat dit blijkbaar minder verbruikt. Na een hobbelige en stinkende reis uiteindelijk weer aangekomen in Lilongwe. Hier aangekomen wilden we super graag onze met visgeur doordrenkte kleding wassen. Helaas bleek de stekkerdoos echter doorgebrand en konden we de wasmachine niet gebruiken. Wel bestond er natuurlijk de mogelijkheid gewoon met de hand te wassen, zoals de meeste mensen hier de was doen. Zo gezegd zo gedaan en met z'n drieën ging het eigenlijk prima en waren we zo klaar! Daarna lekker pizza gegeten en op tijd gaan slapen.

Maandag weer tijd voor een nieuwe werkdag, en wat voor één! Samen met de dokter liep ik richting de vrouwenafdeling om een aantal vrouwen na te kijken die het afgelopen weekend waren geopereerd. Daar stuitten we op een vrouw met een kreunende ademhaling, ze verkeerde in ontzettend veel pijn en bij lichamelijk onderzoek bleek ze een plankharde en zeer pijnlijke buik te hebben. We besloten haar onmiddellijk naar de echografist te sturen. Er bleek sprake te zijn van een geperforeerde buitenbaarmoederlijke zwangerschap en de vrouw moest meteen naar de operatiekamer. Daar werd niet langer getwijfeld en de buik werd meteen van boven naar beneden opengesneden. Ik moest de buikwand omhoog houden zodat niet al het bloed dat zich in de buikwand had opgehoopt er uit zou lopen, dit bloed werd namelijk gebruikt om weer terug te geven aan de vrouw zelf, ook wel autotransfusie genoemd. Bloed is hier namelijk erg schaars. Terwijl de dokter het bloed letterlijk uit de buik van de vrouw aan het scheppen was, moest ik met mijn hand tussen de darmlissen door de geperforeerde eierstok van de vrouw dichtdrukken zodat er niet nog meer bloed de buik in zou lopen. Nadat we ongeveer 2 liter bloed uit de buik van de vrouw hadden geschept en van bloedklontjes hadden ontdaan middels het zeven door wat gazen, werd het bloed in een aantal zakken gegoten en via een infuus terug gegeven aan de patiënte. Ondanks dit vrij heftige tafereel deed ze het ontzettend goed en bleef haar bloeddruk, tegen verwachting in, stabiel. De buik was inmiddels aardig droog en het was tijd het gat in de eierstok te sluiten met hechtdraad. Hierna de hele inhoud weer terug in de buikholte gestopt en alles weer netjes dicht gemaakt (lees: ik mocht de boel weer dichthechten met het zweet op m'n bovenlip, de volgende patiënte lag inmiddels namelijk al op de gang te wachten met hevige weeën en foetale nood).

In de middag een aantal patiënten gezien in de OPD. Onder andere een patiënt gezien waarbij een melanoom op zijn voet was weggesneden en een stuk huid vanaf zijn heup onder zijn voet was geplaatst, om de wondgenezing te versnellen. Het verband werd er af gehaald en in eerste instantie dacht ik dat de huid onder het verband was afgestorven, het was namelijk ontzettend donker van kleur! Ik kon de positieve reactie van de dokter dan ook eerst niet plaatsen, maar besefte me toen dat dit natuurlijk de normale huidskleur was van de heup van deze oude man, maar ontzettend afstak tegen de lichte huid onder zijn voetzool. Haha de dokter kon er ook wel om lachen! De huid had goed gepakt, we konden zijn voet weer verbinden en zouden hem over een paar dagen weer terug zien.

Dinsdag een erg rustige dag gehad, heel veel geluisterd en weinig kunnen doen. Ondanks dat weer ontzettend veel gezien, vooral veel malaria gevallen. In de middag bij Mariske aangesloten en geholpen met het zetten van infuusjes bij een heel aantal kinderen. Dit kwam vooral neer op het stevig vasthouden van tegenstribbelende kinderen en het troosten van ze naderhand.

Vandaag weer een vrij rustige dag gehad. Het enige röntgenapparaat van het ziekenhuis was stuk en we moesten achterhalen wat er precies aan de hand was. Uiteindelijk bleek het aan het lampje te liggen. Je zou denken dan vervang je dat lampje toch even? Zo makkelijk gaat dat hier echter niet. Het lampje moet worden besteld in het buitenland en dat opzich is al een hele opgave. Ook moet er heel erg goed worden nagedacht over de kosten. De aanschaf van een lampje, wat zeer prijzig kan zijn, betekend dat er iets anders, misschien wel een essentieel medicijn, niet gekocht kan worden. We zullen het dus voorlopig even zonder röntgenapparaat moeten stellen en het moeten doen met alleen een echoapparaat en wat laboratoriumuitslagen als aanvullend onderzoek. En mochten we er echt niet uitkomen dan kunnen we de patiënten altijd nog doorsturen naar een ander ziekenhuis.

Eind van de ochtend nog een patiënte gezien die acute leukemie bleek te hebben, in Malawi een zeer dramatische diagnose, er is hier immers geen behandelmogelijkheid. In het geval er hier kanker wordt geconstateerd bij een patiënt is deze eigenlijk ten dode opgeschreven. Deze patiënte konden we helaas dus alleen met pijnstilling naar huis sturen, chemotherapie behoort hier in heel Malawi namelijk niet tot de mogelijkheden. Voor deze patiënte bestaat er heel misschien wel de mogelijkheid om met geld van de overheid naar het buitenland te gaan om daar behandelt te worden, zelf zo'n dure reis betalen is voor de gemiddelde Malawiaan namelijk niet weggelegd. Het proces om hiervoor in aanmerking te komen kan echter enkele maanden tot wel een jaar in beslag nemen en de vraag is of ze die tijd nog wel heeft. Door dit soort dilemma's komt de harde werkelijkheid van Malawi, en heel veel andere arme landen, wel heel erg dichtbij.. Zo slecht hebben wij het lang niet in Nederland! Nu gaan we gezellig met de vrijwilligers van Doingoood uit eten, om het contrast nog groter te maken..

Weer bedankt voor het lezen en tot snel.

Heel veel liefs,

Milou