Bye bye lovely Malawi

Goedemiddag lieve allemaal,

Inmiddels zit mijn avontuur in Malawi er alweer op. Met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van alle lieve mensen die ik in de afgelopen 6 weken heb mogen leren kennen en van het geweldig mooie land. Momenteel zit ik in het vliegtuig richting Addis Abeba via Blantyre. Natuurlijk wil ik jullie graag nog over mijn laatste week vertellen.

Maandag weer een dagje doorgebracht op de spoed eisende hulp, wat eigenlijk meer te vergelijken is met een huisartsenpost, de echte spoedgevallen gaan immers meteen naar het regeringsziekenhuis Kamuzu. Toch weer heel wat bijzondere casus voorbij zien komen. Onder andere een man die met zijn teen klem had gezeten. De arts wilde graag even testen wat deze man nog kon met de desbetreffende teen en begon de teen alle kanten op te bewegen met zijn vingers. De teen kon verrassend ver buigen, bijna tot 180 graden!! Dit kon natuurlijk maar één ding betekenen en we hebben de beste man, die er gelukkig zelf erg rustig bij zat, doorgestuurd. Verder heel wat trieste hiv casus meegemaakt. Hiv en aids is hier nog altijd een erg groot probleem en ook een grote taboe, waardoor mensen vaak veel te lang wachten voordat zij een arts bezoeken. Soms is het cd4-getal, het getal dat wordt gemeten om de restfunctie van het immuunsysteem te achterhalen, al schrikbarend laag en moet acuut gestart worden met HAART (HIV behandeling). Vaak zijn hierbij al de nodige klachten ontstaan en is de patient er heel ernstig aan toe en ziet er vaak erg uitgehongerd uit.

Dinsdagochtend was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Janneke, onze begeleidster van Doingoood, ging 's ochtends vroeg met ons mee met de ambulance richting Likuni en bij de morning assembly kreeg ik een mooie toespraak van haar en de dokter en heb ik natuurlijk zelf ook iedereen bedankt voor de GEWELDIGE tijd die ik gehad heb. Daarna voor de aller laatste keer een dagje doorgebracht in theatre. Hier heb ik extra van proberen te genieten. Veel foto's gemaakt en onder andere mijn laatste keizersnede mogen doen, geweldig!

Einde van de dag voor de laatste keer meegereden met de ambulance, wat een groot feest werd! Iedereen heeft heel lief voor me gezongen en gedanst, voor zover dat mogelijk was op een matras achterin de ambulance, haha! 'Goodbye but not forever' ontzettend lief!

Woensdag alleen in de ochtend naar Likuni geweest. Op de aller laatste dag was mijn bedoeling een outreach bij te wonen samen met Mariske, waarbij we met een ambulance vol personeel en vaccinaties de dorpen in trekken om kinderen, die niet in staat zijn naar het ziekenhuis te komen, te vaccineren. Mariske en ik waren ruim op tijd en hebben bijna 2 uur zitten wachten tussen de moeders met kinderen die om de haverklap aan de borst liggen, (geweldig om te zien hoe normaal dat hier gevonden word) toen we uiteindelijk te horen keegeb dat er voor vandaag geen vervoer was geregeld en de outreach dus niet door kon gaan. Ontzettend balen natuurlijk! Maar toen besloten nog een laatste rondje door het ziekenhuis te lopen om al het lieve personeel nog voor een laatste keer te bedanken voor hun warme welkom. Hierbij konden de tandarts, alle mensen waarmee ik elke dag meereed in de ambulance, de schoonmaakster en natuurlijk de dokter niet ontbreken. Ook de directrice van het ziekenhuis bedankt, die heel lief een kadootje voor me gekocht had!! Naa heel wat foto's, lieve woorden en knuffels dan toch echt het ziekenhuis verlaten. Thuis mijn tas ingepakt en gezellig een etentje gehouden bij ons thuis, samen met onze begeleidster Janneke.

Donderdag hadden we allemaal lekker een dagje vrij, niet omdat het mijn laatste dag was, maar omdat het een nationale feestdag was in Malawi. Dit kwam natuurlijk super uit. Zo kon ik mijn laatste dag gezellig met al mijn huisgenootjes doorbrengen bij het zwembad.

In de avond gezellig met elkaar uit eten geweest en geproost op een geweldige tijd hier!

Vandaag vroeg opgestaan, tas ingepakt en inmiddels zit ik, vol nieuwe ervaringen, liefde voor Malawi en als een veel rijker mens en dokter, in Blantyre in het vliegtuig te wachten om te vertrekken richting Addis Abeba. Ontzettend bedankt dat jullie al mijn verhalen met zoveel plezier hebben gevolgd en tot snel in Nederland!!

Heel veel liefs,

Milou

Lovely Malawi 7

Goedemiddag lieve allemaal,

Zoals beloofd hier (eindelijk) het vervolg van mijn blog met onder andere mijn verhalen over de safari in Zambia.

Donderdagochtend vroeg moesten we (Julia, Anne en ik) verzamelen bij Kiboko in het centrum van Lilongwe. Hier hebben we kennis gemaakt met twee meisjes uit Nederland en vier meiden uit Noorwegen, die allemaal mee gingen op safari. Erg gezellig! Na een autorit van zo'n 3 uur kwamen we aan in Mchinji, waar we na de paspoortcontrole en de controle voor de gele koorts, de grens over mochten richting Zambia. Hier gestopt voor een lekkere lunch waarna we nog 2 uurtjes moesten rijden voor we aankwamen bij Track and Trail River Camp, ons onderkomen voor de komende 4 dagen. Eenmaal aangekomen onze tent uitgekozen, ik deelde mijn tent met Julia. De tenten stonden gegroepeerd op een groot grasveld, naast de rivier met aan de overkant South-Luangwa National park. We sliepen dus letterlijk tussen de wilde dieren! Al snel kwamen de eerste aapjes ons verwelkomen. Niet veel later zagen we aan de overkant van het water onze eerste olifant, geweldig! Onze tassen uitgepakt en vervolgens genoten van het zwembad met uitzicht over het water met ontzettend veel nijlpaarden erin, die overigens echt een grappig geluid maken.

In de avond werd er heerlijk voor ons gekookt door onze privé-chef voor de komende dagen. Het diner werd geserveerd aan een overdekte tafel langs de rivier, prachtig en ontzettend lekker. Daarna gezellig gekletst met iedereen en, het zal jullie niet verbazen, gezellig Uno gespeeld. Na wat spelletjes, drankjes en gezelligheid was het tijd richting onze tent te gaan. Gezien we tussen de wilde dieren sliepen, konden we in het donker niet zomaar het terrein over lopen op zoek naar onze tent. We moesten James roepen, die elke avond met ons meeliep naar onze tent, of naar het toilet mocht dat nodig zijn en elke keer weer zorgde dat we veilig aankwamen. Zo gezegd zo gedaan.

De volgende ochtend werden we, door dezelfde James, om 5 uur gewekt. Om half 6 stond het ontbijt klaar en konden we genieten van een prachtige zonsopgang boven het meer. Aan de ontbijttafel kwamen we er achter dat er afgelopen nacht blijkbaar een groep olifanten rond onze tenten had gelopen, maar dat we hier niet wakker van waren geworden. Ik snap nog steeds niet hoe dit kan haha, maar een aantal andere meiden waren wel wakker geworden en het was echt geweldig! Na het ontbijt was het tijd voor onze eerste safari. Bepakt met camera's namen we alle negen plaats in de jeep, die werd gereden door Mathews, tevens onze gids voor de komende dagen. In South-Luangwa National park stuitten we al snel op de eerste olifanten, zebra's kudu's en impala's. De eerste ochtend echt al heel veel dieren kunnen spotten en het erg gezellig gehad met elkaar. Tussendoor nog even koffie en thee gedronken tussen de olifanten, alsof het niks is!

Voor de middag waren we terug bij de tenten en hebben we gezellig bij het zwembad gelegen, waar we nog een aantal andere Nederlanders hebben ontmoet die vrijwilligerswerk deden in Zambia en gezellig een weekendje weg waren. We hebben gezellig met elkaar geluncht en geluierd. Hierna was het alweer tijd voor onze tweede safari, waar we natuurlijk, na het succes van vanmorgen, allemaal ontzettend naar uitkeken. Onder andere genoten van een prachtige zonsondergang in het National park. Aan het einde van de dag hadden we al bijna alle mogelijke dieren gespot behalve de leeuw en het luipaard. 's Avonds, tussen de kikkers en hongerige muggen, genoten van de dierengeluiden en weer gezellig gekletst met z'n allen bij het kampvuur omringd door heel veel kaarsjes, de stroom was namelijk uitgevallen.

De volgende ochtend werden we weer vroeg gewekt door James. Dit keer kwam ik er aan de ontbijttafel achter dat ik een nachtelijk bezoek van de nijlpaarden had gemist, balen! Dat zou me de laatste avond niet weer gebeuren en deukte iedereen op het hart me wakker te maken als ze ook maar iets zouden horen of zien. Deze dag stonden er weer twee safari's op het programma. Dit keer vertrokken we in de ochtend lekker dik ingepakt in dekens, haha we leken wel een stel zieke patiënten in de jeep en iedereen die we tegen kwamen moest hard lagen. Het kon ons echter weinig schelen, wij hadden het lekker warm! De vorige ochtendsafari was namelijk erg koud. Tijdens de safari's weer heel wel dieren gezien, vaak van erg dichtbij, nog twee vechtende olifanten gespot en genoten van de prachtige natuur. Tijdens onze laatste safari ook eindelijk de lang verwachte luipaard gespot, geweldig! En de safari afgesloten met een zonsondergang tussen de giraffen op nog geen 50 meter afstand. In de avond gezellig met elkaar gekletst, spelletjes gedaan en opnieuw aardig wat gedronken aan de bar. Haha daarna nog net niet rollend richting de tent gegaan, natuurlijk begeleid door onze held James. Dit keer wilde ik het nachtelijke bezoek van de wilde dieren niet missen en dus besloot ik elk uur mijn wekker te zetten. Om 01 uur werd ik wakker en er stond een nijlpaard naast de tent!! Omdat de tent van gaas was hoefde ik m'n bed niet uit om het beest tevreden te zien grazen, ook was er geen licht nodig, de maan scheen fel genoeg. Haha geweldig om vanuit mijn bed zoiets te kunnen zien en horen (het klinkt als een heel luid grazende koe).

Helaas was inmiddels alweer onze laatste ochtend aangebroken in het prachtige Zambia. Dit keer konden we uitslapen tot 6 uur, feest haha! Na een slaperige rit kwamen we aan bij de grens, onze Chileense vriend die we in Zambia hadden ontmoet, wilde graag met ons meerijden naar Malawi, hij was namelijk op doorreis. Geen probleem dachten wij haha. Helaas wist hij niet dat hij een visum had moeten regelen en uiteindelijk hebben we bijna 2 uur op zijn visum moeten wachten in niemandsland tussen Zambia en Malawi. Gelukkig vloog de tijd, want met alle meiden en een heerlijke picknick hadden wij het prima naar ons zin. Nadat we eindelijk groen licht hadden om door te rijden, waren we voor we het wisten weer thuis. Hier kennis gemaakt met Robin, een nieuw huisgenootje, en samen met Mariske en de safari meiden richting Four Seasons gegaan om daar weer lekker te genieten van de live muziek. Dit keer speelde er echt een super goede rockende band. Hier ook de Noorse meiden van de safari nog een laatste keer ontmoet, gezellig!

Maandag was het dan eindelijk tijd voor uitslapen. Hierna samen met Julia de stad in gegaan om de laatste dingetjes te regelen voor haar vertrek en daarna gezellig samen geluncht. Toen doorgereisd naar het weeshuis waar een afscheid voor haar gepland stond. Echt super schattig; alle kinderen hadden liedjes en dansjes ingestudeerd en deden echt hun best om er een geweldig afscheid van te maken, en dat was het ook. Daarna thuis een afscheidsetentje gehouden, die tijdens het koken nog werd onderbroken door het uitvallen van de stroom. Haha gelukkig had het eten net lang genoeg in de oven gestaan en hadden we genoeg kaarsen, dus we konden alsnog beginnen en het was erg gezellig.

Dinsdag weer tijd voor een werkdag in theatre, heerlijk! Hier geassisteerd bij heel wat operaties; vleesbomen verwijderen, hernia operaties. Op een gegeven moment bood de chirurg mij aan een operatie, keizersnede, zelf te beginnen. Ik had er immers al zoveel gezien. Dit liet ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen en voor ik het wist stond ik daar met een scalpel in m'n handen. Geweldig! Vervolgens haalde de chirurg het kindje er zelf uit, ze lag namelijk in stuitligging en dus kwamen eerst de billetjes tevoorschijn haha. Hij beloofde me dat ik bij de volgende keizersnede het kindje zelf mocht halen! Nadat het kindje was geboren was het tijd voor de placenta, of moederkloek, om geboren te worden. Met m'n hand moest ik de navelstreng volgen richting de baarmoeder, om vervolgens de moederkloek los te peuteren van de baarmoederwand. Weer een nieuwe ervaring!

In de middag weer achter de arts aangelopen naar allerlei verschillende patiënten en voor het eerst een babyhartje beluisterd. Dit doen ze hier niet met een doppler apparaat zoals in Nederland, maar met een foetoscoop, een soort toeter die je op de zwangere buik van de vrouw zet en dan je oor tegenaan houd. Super leuk om te horen! Alles was gelukkig goed met de baby :) preventie van moeder- en kindersterfte staat hier hoog in het vaandel en alle vrouwen komen dan ook netjes om de zoveel maanden langs voor controle.

Woensdag een dagje zonder OK's en dus weer veel tijd doorgebracht op de OPD, dit keer met clinical officer Arthur, de arts had namelijk een afspraak in een ander ziekenhuis. Het röntgenapparaat was inmiddels gemaakt en dus hebben we veel röntgenfoto's kunnen beoordelen. Dit gaat hier nog op de ouderwetse manier met een uitgeprinte foto tegen een lichtbord aan. Daarna Anne bijgestaan tijdens haar bloeddonatie. Echt super dat alle vrijwilligers tot nu toe een zak bloed hebben willen doneren!

In de avond weer lang moeten wachten op de ambulance, maar eenmaal thuis stond het eten al lekker klaar. Na het eten dit keer geen tijd voor Uno, maar voor Skip. Bo, ook echt een geweldig leuk spel!

Donderdag opnieuw naar theatre. De dag begonnen met een besnijdenis van een klein jongetje, die huilend in z'n blootje aan de hand van de chirurg de OK binnen kwam lopen. Heel schattig! De ouders mogen hier niet mee de OK op en dus heeft hij tot aan de verdoving liggen roepen op z'n moeder. Niemand bestede echt aandacht aan het verdriet van het jongetje, ik heb geprobeerd hem een beetje te kalmeren maar ik weet niet of ik het, met mijn enge groene pak en witte gezicht, nou juist beter of erger heb gemaakt haha. Uiteindelijk viel hij gelukkig rustig in slaap en konden we beginnen. Iedereen komt hier overigens gewoon in z'n nakie de OK op lopen, totaal geen 'big deal' hier. Ook een vrouwelijke clinical officer die werkzaam is in Likuni, moest deze dag geopereerd worden aan haar aambeien. Zonder schaamte voor haar collega's kwam ze voorbij paraderen in haar blootje, geweldig haha! Na heel wat operaties was het rond 2 uur tijd voor een snelle lunch om vervolgens aan te sluiten bij een vergadering, het ritme is hier soms net als in Nederland, maar zo zie ik wel ontzettend veel en haal ik alles uit iedere dag.

Het is iedere dag weer een feest, maar soms wel ontzettend vermoeiend. Daarom vrijdag besloten een lekker dagje voor mezelf te nemen. Iedereen was werken en ik heb thuis even lekker bijgeslapen en genoten van de rust en de ontzettend lieve mensen in Malawi. Alle lieve begroetingen en lachende en stralende gezichten ga ik zeker missen!

In de avond gezellig met Mariske en twee clinical officers van Likuni de stad verkent. Ons is altijd afgeraden 's avonds de stad in te gaan, maar met een paar locals is dit zeker veilig en ontzettend leuk om te doen. Drie kwartier te laat, nog best snel haha, werden we opgehaald en gingen we op pad. We hebben heel wat locale kroegjes aangedaan en ontzettende lol gehad met de locale malawianen die het geweldig vonden een aantal mzungu in hun bar te zien. Ook nog lekker een hele kip gegeten van de barbecue. De avond uiteindelijk afgesloten met een dansje in een club nog geen 10 minuten van ons huis. Al met al een heerlijke Afrikaanse avond gehad!

Zaterdag hebben we deze Afrikaanse ervaring voortgezet op de craft market. Hier zijn we een aantal uren geweest en hebben we, naast dat we souvenirs hebben gekocht, ook heel wat spelletjes bao gespeeld met de marktlui. Wat ontzettend leuk! Nadat we de regels een beetje door hadden, wilde iedereen een spelletje tegen ons spelen haha. Ook wilde iedereen natuurlijk weer iets aan ons verkopen, en ze hadden een goede aan ons, want uiteindelijk verlieten we met veel te veel spullen de markt en gingen we opweg naar het zwembad.

Vandaag nog een keertje, samen met Anne, terug geweest naar de craft market en daarna door gelopen richting de kledingmarkt. Onderweg hoorde we gezang vanuit een kerkje en we besloten een kijkje te nemen. We werden heel hartelijk ontvangen. Er stonden een handjevol mensen in de kerk, allemaal weer vol overgave en schreeuwend. Dat is hier schijnbaar normaal, maar niet helemaal ons ding, dus we hielden het vrij snel weer voor gezien. Daarna doorgelopen richting de kledingmarkt, die een stuk minder druk bleek dan gebruikelijk. Veel marktlui waren vandaag namelijk naar de kerk, Malawi is een erg Christelijk land. Hierdoor was het op de markt wel lekker rustig, soms geen overbodige luxe hier. Genoten van een lekkere lunch bestaande uit gebakken aardappeltjes en salade met frisdrank, gezellig tussen de locals, voor nog geen 50 cent per persoon. Dit zijn echt de meest geweldige ervaringen! En ondertussen gebeurt er om je heen van alles, je hoeft je hier nooit te vervelen!

Inmiddels bij Robin en Mariske aangesloten bij het zwembad, waar we van plan zijn nog een aantal uurtjes te vertoeven in het zonnetje.

Lieve groetjes vanuit het geweldige en zonnige Malawi en tot snel!

Milou

Lovely Malawi 6

Goedemorgen lieve allemaal,

Hier mijn volgende verhaal over weer een week vol nieuwe avonturen.

Donderdag was het weer tijd voor theatre, maar niet voordat we eerst een wardround hadden gedaan. Dit houd in dat we bij alle patiënten langsgaan die wat extra aandacht behoeven of wanneer de clinical officer van de afdeling vindt dat er een klinische blik van een arts is vereist. Zo kom ik elke ochtend op bijna alle afdelingen, wat elke keer weer wennen is. Het ziekenhuis is namelijk zoveel anders dan wat wij in Nederland gewend zijn. Natuurlijk is er de private ward, met aparte kamers, schoon beddengoed en soms zelfs een tv op de kamer. Maar de 'gewone' afdelingen zijn hier totaal niet mee te vergelijken; krakkemikkige bedden, vieze kapotte matrassen, alle bedden heel dicht tegen elkaar aan geschoven en dus weinig persoonlijke ruimte, geen gordijntjes om een patient af te schermen bij het doen van lichamelijk onderzoek en één toilet voor de gehele afdeling, waar wel zo'n 30 mensen kunnen liggen. De patiënten worden verzorgd door hun guardian (vaak een familielid of goede vriend) die de patient wast, zorgt voor het verschonen van het beddengoed indien ze dit hebben, en zorgt voor het eten.

Alle gesprekken tussen arts en patiënt zijn nog altijd in het Chichewa, gezien veel patiënten niet geschoold zijn en dus nagenoeg geen Engels spreken. Maar inmiddels herken ik gelukkig al aardig wat woorden en kan ik het gesprek dus vaak al best goed volgen, zo niet dan pak ik gewoon de status erbij en probeer ik een beetje mee te lezen. De arts laat me ook steeds meer zelf doen, mag vaak lichamelijk onderzoek doen en een beleid voorstellen, erg leuk!

Na de wardround gingen we naar OK, daar lag namelijk een patiënte op ons te wachten waarbij we de baarmoeder moesten verwijderen. Dit bleek nog een hele klus; nadat we samen met de vrouw rond haar bed een gebed hadden gedaan op haar verzoek, hebben we in totaal zo'n 4 uur staan opereren met drie man sterkt. Rond half 3 stapten we, met rommelende maag, uit de operatiekamer. Even snel wat kunnen eten en vervolgens weer verder gegaan met een aantal keizersnedes en wat andere kleine operaties. Al met al weer een geweldig leuke dag!

Vrijdag had ik erg veel moeite uit bed te komen, elke ochtend om half 6 de wekker, lange werkdagen vol indrukken en ook nog eens hele volle weekenden en gezellige avonden breekt je toch wel een beetje op, al wil ik natuurlijk niet klagen haha!

In de ochtend langs de vrouwenafdeling gegaan, daar lag namelijk een vrouw opgenomen die wij moesten beoordelen of ze eventueel een operatie zou moeten ondergaan. Het was een hele magere vrouw, maar wat opviel was haar zeer opgezette buik. Bij het onderzoek van haar buik voelde ik een hele grote, harde, hobbelige massa. Dit bleek haar baarmoeder te zijn. We concludeerde, na de uitslag van de echo, dat het het beste voor haar zou zijn om haar baarmoeder te laten verwijderen. Echter, haar bloedgehalte was veel te laag. In Nederland laten we dan wat zakjes bloed inlopen pre-operatief, hier is bloed echter zo schaars dat de patiënt zelf op zoek moet naar bloeddonoren. Met het hemoglobinegehalte van deze vrouw zou dat neerkomen op 4 donoren. We moesten de operatie dus uitstellen en de vrouw vertellen dat ze in haar omgeving eerst een aantal bloeddonoren moest gaan zoeken alvorens ze geopereerd kon worden, bizar! Die middag heb ik zelf ook een zak bloed gedoneerd. Daarna geholpen bij de out patient department met het geven van injecties en het prikken van infusen (in Nederland krijg ik die kans niet zo vaak, dit wordt meestal namelijk door de verpleging gedaan). Erg leuk en leerzaam. In de avond was het weer tijd voor gezelligheid en een aantal spelletjes Uno.

Zaterdag opnieuw vroeg de wekker gezet, we hadden vandaag namelijk een strak schema. In de ochtend de markt bezocht, hier onder andere een chitenze gekocht. Dit is een kleurrijke omslagdoek die iedere Afrikaanse vrouw bezit en het leek ons leuk er zelf ook eentje te hebben. Het was moeilijk kiezen tussen alle mooie printjes, maar uiteindelijk gelukt een mooie doek te scoren voor een mooie prijs (afdingen is hier standaard). Daarna nog verder over de markt gelopen, waar je werkelijk alles kunt kopen! Super leuk om te zien. Drie blanke meisjes op een lokale markt midden in Lilongwe blijft niet onopgemerkt en iedereen wilde graag iets aan ons verkopen. Op een gegeven moment waren we dit wel een beetje zat en zijn we gezellig gaan lunchen (een bodempje leggen haha). Vervolgens hebben we ons in ons oranje kloffie gehesen; het was namelijk tijd voor de viering van Koningsdag! Haha onderweg naar het huis van iemand van het consulaat werden we, erger dan normaal, aangestaard door een hoop voorbijgangers. We zaten namelijk helemaal uitgedost in het oranje in de taxi. We kwamen aan bij een gigantisch groot huis, omgetoverd tot Holland House, waar we werden verwelkomt met een drankje, kaas en bitterballen. Super leuk! Daar een erg gezellige avond gehad met allemaal verschillende Nederlanders die in Malawi wonen en werken onder het genot van heerlijke Nederlandstalige muziek en oranje bitter. Haha! We hebben gedanst tot onze voeten zeer deden en verlieten als laatsten de woning.

Zondagochtend besloten Julia en ik om een Afrikaanse kerkdienst bij te wonen. Dit was echter niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Geschreeuw, mensen die hun armen in de lucht werpen, zich op de grond werpen en zich helemaal overgeven aan het moment, bizar om mee te maken! De volgende kerkdienst hoop ik in een andere kerk bij te kunnen wonen met wat meer geswing en gezang. Na de kerkdienst even aangesloten bij de zondagsschool, heel schattig. De kindjes waren alleen een beetje afgeleid en zaten steeds naar ons te lachen en te zwaaien en zongen vaak niet meer mee.

Tijdens de Koningsdag viering zaterdagavond hadden we onder andere een stel ontmoet die samen een reis door Afrika aan het maken waren en nog een aantal dagen in Lilongwe zouden zijn. Met hen hadden we 's avonds afgesproken bij een live jazz concert. Heerlijk in het gras gelegen, drankjes gedronken, pizza gegeten en genoten van de heerlijke muziek. Goede afsluiting van een heerlijk weekend!

Maandag geen tijd voor werken, maar voor verhuizen. Het huis waar we in woonden werd namelijk te klein met de nieuwe stroom vrijwilligers van aankomende zomer in het vooruitzicht. In de ochtend dus samen met Janneke, onze coördinator, alle spullen ingepakt en buiten klaargezet voor de verhuizers. Na aankomst van de verhuizers alle spullen in de truck geladen (lees: Julia en ik deden het meeste werk en de verhuizers keken vooral toe) en in twee etappes naar het nieuws huis gereden; echt een super ruim huis! Hier bleek echter dat de bedden niet door de deur heen pasten; geen probleem voor onze verhuizers, ze hebben gewoon van elk bed zo'n 10 cm van de poten afgezaagd! Haha je maakt zo aardig wat mee hier. Uiteindelijk in het begin van de middag alles geïnstalleerd en toen zijn we met de fietstaxi, ja, gewoon achterop de fiets, naar het zwembad gegaan. Daar lekker geluierd en weer de grootste lol gehad. Het was namelijk gewoon een werkdag en er waren heel wat zakenlui in het hotel aan het lunchen. Wij kwamen echter om te zonnen en lagen daar uiteindelijk in onze bikini tussen alle strakke pakken. Ach, we worden toch al iedere dag aangestaard :).

Dinsdag weer in Likuni geweest, deze week helaas geen theatre, er zijn namelijk oogartsen uit Spanje op bezoek. Ze werken voor Barraquer en komen hier een week naartoe om zoveel mogelijk cataract operaties gratis uit te voeren. Een super goed initiatief natuurlijk en erg populair onder de bewoners van Lilongwe. In grote getalen zaten er mensen te wachten in de speciaal voor deze week ingerichte ophthalmology ward. Haha ook echt een super grappig gezicht na afloop van de operaties; alle patiënten kwamen met hele hippe zonnebrillen weer naar buiten (die werden door Barraquer namelijk gratis verstrekt). Hier zoveel mogelijk proberen te helpen en de rest van de dag in OPD doorgebracht. 's Avonds gezellig met de vrijwilligers uit eten geweest, dit proberen we eens in de week te doen en is altijd ontzettend gezellig!

Gisteren alweer mijn laatste werkdag van de week. Bij het ochtendoverleg werd nog eens duidelijk gemaakt dat we echt een zwaar tekort hebben aan middelen tegen malaria, de meest voorkomende ziekte in in ieder geval Likuni, maar waarschijnlijk ook van heel Malawi of zelfs heel Afrika. We hebben ongeveer nog voor een week aan medicatie en geen idee wanneer Unicef de volgende lading zal leveren. Samen gezocht naar een oplossing, die we niet hebben kunnen vinden, dus we hopen dat de levering in de loop van de week zal komen. Na het ochtendoverleg heb ik mezelf aangesloten bij het under five program. Dit is een programma, opgezet door de overheid, voor moeders en kinderen tot 5 jaar. Het programma geeft voorlichting aan zwangere vrouwen, zorgt voor follow-up tijdens de zwangerschap en zorgt voor gratis vaccinaties en screening na de geboorte. Echt een super goed programma! Allereerst geholpen bij de bloeddrukmetingen van de zwangeren, nadat we waren opgewarmd door zingen en dansen haha. Daarna de kleintjes gewogen. De kinderen worden in een doek aan een weegschaal gehangen, zo schattig! Vervolgens wordt opgeschreven welke vaccinaties ze nog moeten hebben en deze heb ik vervolgens, samen met Mariske, mogen geven.

In de middag weer aangesloten bij de dokter, die me steeds meer verantwoordelijkheid geeft. Mocht zelf alle patiënten onderzoeken en diagnoses stellen, erg leuk en leerzaam! Vlak voordat we naar huis gingen kwam er nog een spoedgeval binnen; een meisje met waarschijnlijk een beklemde navelbreuk. We moesten haar doorsturen naar een ander ziekenhuis, gezien de OK deze week bezet is door de Spaanse oogartsen, en ze moest met de ambulance worden gebracht. De ambulance was echter kwijt, niemand wist waar de ambulance was en de bestuurder kregen we niet te pakken. Erg bizar, ze hebben voor het hele ziekenhuis maar één ambulance. Na bijna een uur wachten, vertrokken we met loeiende sirenes. De hele weg haar infuus en hoofd vastgehouden, ontzettend sneu! Wat had dat meisje een pijn..

Eenmaal thuis zat er een nieuw huisgenootje op ons te wachten. Samen gezellig gekookt, gegeten en gekletst.

Nu zitten we te wachten om te vertrekken richting Luangwa National Park in Zambia voor een safari van 4 dagen, super veel zin in :)!!

De foto's en verhalen over de safari houden jullie tegoed. Tot snel!

Liefs,

Milou

Lovely Malawi 5

Goedemiddag lieve allemaal,

Alweer veel te lang geleden dat ik jullie op de hoogte heb gebracht van mijn avonturen hier in Malawi. Waarvoor ik iedereen allereerst nogmaals super erg wil bedanken!!

Afgelopen donderdag was het weer tijd voor een dagje in theatre. Elke dag is het weer een verrassing wat we allemaal tegen zullen gaan komen. In de ochtend stond er een onderarmsoperatie op het programma. De desbetreffende patiënt liep al 15 jaar rond met een steeds groter wordende zwelling aan de binnenzijde van zijn rechter pols. De zwelling was inmiddels zo groot als een sinaasappel en het pus liep er uit, de man kon onmogelijk zijn rechter arm nog gebruiken en vond het wel eens tijd voor een bezoek aan het ziekenhuis. Zonder te weten watvoor zwelling het precies was, aanvullende diagnostiek is hier immers nagenoeg niet mogelijk, werd de patiënt onder narcose gebracht en gingen we de zwelling te lijf. Gelukkig voor de patiënt bleek het een gigantisch lipoom, woekering van vetcellen, te zijn wat inmiddels flink was gaan ontsteken. We hebben de lipoom verwijderd samen met wat overtollige huid en ik mocht de wond daarna hechten. Erg leuk! Een negroïde huid is wel een stuk stugger en dus lastiger om te hechten, waardoor ik bijna meteen de naald had verbogen haha. Een nieuwe naald pakken is er hier echter niet bij, overal moet erg zuinig mee gedaan worden en nadat de dokter de naald had teruggebogen ging het een stuk beter en heb ik de wond uiteindelijk mooi dicht kunnen hechten. De rest van de ochtend mijn hechtkunsten nog meer kunnen oefenen bij een aantal andere operaties.

In de middag stonden er een aantal vergaderingen op het programma, het leven van een tropenarts bestaan namelijk (helaas) niet alleen uit het zien en opereren van patiënten, er komen ook heel wat management taken bij kijken. Zo waren er wat problemen met de levering van verschillende geneesmiddelen, moesten er wat zaken geregeld worden voor de komst van een aantal oogartsen uit Spanje eind deze maand, moest er wat achterstallig onderhoud gedaan worden waarvoor wij verschillende mensen moesten aansturen en dan waren er ook nog problemen met een outreach project voor besnijdenissen. De middag vloog dus voorbij!

Vrijdag was het voor ons al weekend, we hadden met de meiden uit het huis namelijk een lang weekend gepland naar Senga Bay. Om hier te komen moesten we zo'n 2 uur reizen per minibus van Lilongwe naar Salima, zoals jullie allemaal inmiddels weten een heel avontuur op zich, en in Salima overstappen op een andere minibus naar Senga Bay. In Salima werden wij als azungu natuurlijk door iedere bestuurder van een minibusje aangesproken en gevraagd of we met ze mee wilden rijden. We liepen met de eerste de beste bestuurder van een minibus naar Senga Bay mee, althans dat dachten we, en stopten bij een grote truck met laadbak. Haha onze tassen werden achter in de laadbak gelegd en we mochten plaatsnemen, ja je leest het goed, plaatsnemen in de laadbak! Haha, het leek ons wel leuk eens een ander vervoersmiddelen te nemen en klommen enthousiast in de truck. We dachten dat we meteen zouden vertrekken maar de laadklep werd volgepropt met mensen. Gelukkig was er bij vertrek nog net genoeg ruimte om onszelf vast te kunnen houden. Na een ritje van een half uur kwamen we aan in Senga Bay, een vrij arme buitenwijk. We werden opgewacht door Tony en Tosh, die daar waarschijnlijk al vanaf 's ochtends vroeg stonden te wachten, we hadden namelijk helemaal geen tijd afgesproken. Samen liepen we door de wijk van Senga Bay richting Cool Runnings, ons onderkomen voor het komende weekend. De wijk zag er niet veelbelovend uit, maar eenmaal aangekomen bij de backpackers bleek niets minder waar. De backpackers stond namelijk pal aan het strand van Lake Malawi met echt een adembenemend uitzicht. We pakten snel onze spullen uit, hesen ons in onze bikini's en gingen op naar het strand. Daar de rest van de middag heerlijk in de zon gelegen en genoten van het warme water van Lake Malawi. 's Avonds chambo gegeten, een vers gevangen vis uit Lake Malawi en daarna, hoe kan het ook anders, Uno gespeeld onder de meest indrukwekkende sterrenhemel die ik ooit gezien heb!

Zaterdagochtend ondanks ons relax weekend om half 6 opgestaan om de zonsopgang boven het meer te kunnen zien. Dit was het vroege opstaan meer dan waard! Vervolgens ging de rest nog even terug naar bed en besloot ik een stuk over het strand te gaan lopen. In de verte zag ik tientallen mensen op het strand staan en ik liep er op af Wat bleek; de vers gevangen vis van afgelopen nacht werd die ochtend op het strand verkocht. Echt een geweldig tafereel om te zien gebeuren. Ook werd mij een vers gevangen vis aangeboden om te proeven, maar van dit aanbod heb ik op mijn nuchtere maag toch maar geen gebruik gemaakt haha.

Na het ontbijt, zonder vis, was het tijd voor een boottocht. Om 9 uur werden we aan het strand opgehaald door Tony en Tosh met een motorboot en gingen we opweg naar Lizard Island, een eilandje die we vanaf de backpackers konden zien liggen in Lake Malawi. Na een hobbelige tocht, tegen de golven in, kwamen we aan bij een paradijselijk eiland. Expeditie Robinson was er niks bij! Hier hebben we de hele ochtend en middag doorgebracht in het water. Lekker gezwommen, gesnorkeld, van grote stenen afgesprongen en oja, tussendoor een heerlijke lunch gegeten, die door de jongens op de barbecue werd bereid en bestond uit verse vis, groenten en rijst. Heerlijk! Een perfecte dagbesteding. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was hadden we vanaf het eiland ook nog eens een prachtig uitzicht op Mozambique. Het Malawi meer grenst naast Malawi namelijk ook aan Mozambique en Tanzania. Na de ultieme zeemeermin-beleving was het tijd weer terug te varen naar het vaste land. Hier nog wat op het strand geluierd en uiteindelijk wat verkoeling gezocht in de schaduw, waar ik een meisje ontmoette uit Canada, waarmee we in de avond gezellig hebben gegeten. Het leuke aan een backpackers is dat er ontzettend veel mensen zitten van verschillende nationaliteiten. Wat ook erg leuk is is dat ze allemaal het spelletje Uno kennen, haha, en dus hebben we dit de rest van de avond, onder het genot van een aantal glaasjes Amarula, gezellig gespeeld. Er sloten steeds meer mensen aan, uiteindelijk ook nog een jongen uit Engeland en eentje uit Spanje. Erg gezellig en leuk om te horen hoe zij allemaal in Malawi terecht zijn gekomen.

Zondag was het helaas alweer tijd om terug naar 'huis' te gaan. Bepakt en bezakt verlieten we na het ontbijt Senga Bay. Tot aan Lilongwe hebben we mogen genieten van de heerlijke geur van vis.. De vers gevangen vis van die nacht werd namelijk in grote zakken meegenomen in de achterbak van de minibus. Haha de hele minibus was vergeven, maar dat mocht de pret niet drukken! Op een gegeven moment dachten we dat de minibus echt niet voller kon, maar niets bleek minder waar, de bestuurder schoof gewoon een stukje op zodat er nog een passagier mee kon. Tussendoor nog even een tankstop gemaakt, gewoon de tank een beetje bijvullen met benzine vanuit een petflesje en door! Ze tanken hier steeds maar een heel klein beetje benzine omdat dit blijkbaar minder verbruikt. Na een hobbelige en stinkende reis uiteindelijk weer aangekomen in Lilongwe. Hier aangekomen wilden we super graag onze met visgeur doordrenkte kleding wassen. Helaas bleek de stekkerdoos echter doorgebrand en konden we de wasmachine niet gebruiken. Wel bestond er natuurlijk de mogelijkheid gewoon met de hand te wassen, zoals de meeste mensen hier de was doen. Zo gezegd zo gedaan en met z'n drieën ging het eigenlijk prima en waren we zo klaar! Daarna lekker pizza gegeten en op tijd gaan slapen.

Maandag weer tijd voor een nieuwe werkdag, en wat voor één! Samen met de dokter liep ik richting de vrouwenafdeling om een aantal vrouwen na te kijken die het afgelopen weekend waren geopereerd. Daar stuitten we op een vrouw met een kreunende ademhaling, ze verkeerde in ontzettend veel pijn en bij lichamelijk onderzoek bleek ze een plankharde en zeer pijnlijke buik te hebben. We besloten haar onmiddellijk naar de echografist te sturen. Er bleek sprake te zijn van een geperforeerde buitenbaarmoederlijke zwangerschap en de vrouw moest meteen naar de operatiekamer. Daar werd niet langer getwijfeld en de buik werd meteen van boven naar beneden opengesneden. Ik moest de buikwand omhoog houden zodat niet al het bloed dat zich in de buikwand had opgehoopt er uit zou lopen, dit bloed werd namelijk gebruikt om weer terug te geven aan de vrouw zelf, ook wel autotransfusie genoemd. Bloed is hier namelijk erg schaars. Terwijl de dokter het bloed letterlijk uit de buik van de vrouw aan het scheppen was, moest ik met mijn hand tussen de darmlissen door de geperforeerde eierstok van de vrouw dichtdrukken zodat er niet nog meer bloed de buik in zou lopen. Nadat we ongeveer 2 liter bloed uit de buik van de vrouw hadden geschept en van bloedklontjes hadden ontdaan middels het zeven door wat gazen, werd het bloed in een aantal zakken gegoten en via een infuus terug gegeven aan de patiënte. Ondanks dit vrij heftige tafereel deed ze het ontzettend goed en bleef haar bloeddruk, tegen verwachting in, stabiel. De buik was inmiddels aardig droog en het was tijd het gat in de eierstok te sluiten met hechtdraad. Hierna de hele inhoud weer terug in de buikholte gestopt en alles weer netjes dicht gemaakt (lees: ik mocht de boel weer dichthechten met het zweet op m'n bovenlip, de volgende patiënte lag inmiddels namelijk al op de gang te wachten met hevige weeën en foetale nood).

In de middag een aantal patiënten gezien in de OPD. Onder andere een patiënt gezien waarbij een melanoom op zijn voet was weggesneden en een stuk huid vanaf zijn heup onder zijn voet was geplaatst, om de wondgenezing te versnellen. Het verband werd er af gehaald en in eerste instantie dacht ik dat de huid onder het verband was afgestorven, het was namelijk ontzettend donker van kleur! Ik kon de positieve reactie van de dokter dan ook eerst niet plaatsen, maar besefte me toen dat dit natuurlijk de normale huidskleur was van de heup van deze oude man, maar ontzettend afstak tegen de lichte huid onder zijn voetzool. Haha de dokter kon er ook wel om lachen! De huid had goed gepakt, we konden zijn voet weer verbinden en zouden hem over een paar dagen weer terug zien.

Dinsdag een erg rustige dag gehad, heel veel geluisterd en weinig kunnen doen. Ondanks dat weer ontzettend veel gezien, vooral veel malaria gevallen. In de middag bij Mariske aangesloten en geholpen met het zetten van infuusjes bij een heel aantal kinderen. Dit kwam vooral neer op het stevig vasthouden van tegenstribbelende kinderen en het troosten van ze naderhand.

Vandaag weer een vrij rustige dag gehad. Het enige röntgenapparaat van het ziekenhuis was stuk en we moesten achterhalen wat er precies aan de hand was. Uiteindelijk bleek het aan het lampje te liggen. Je zou denken dan vervang je dat lampje toch even? Zo makkelijk gaat dat hier echter niet. Het lampje moet worden besteld in het buitenland en dat opzich is al een hele opgave. Ook moet er heel erg goed worden nagedacht over de kosten. De aanschaf van een lampje, wat zeer prijzig kan zijn, betekend dat er iets anders, misschien wel een essentieel medicijn, niet gekocht kan worden. We zullen het dus voorlopig even zonder röntgenapparaat moeten stellen en het moeten doen met alleen een echoapparaat en wat laboratoriumuitslagen als aanvullend onderzoek. En mochten we er echt niet uitkomen dan kunnen we de patiënten altijd nog doorsturen naar een ander ziekenhuis.

Eind van de ochtend nog een patiënte gezien die acute leukemie bleek te hebben, in Malawi een zeer dramatische diagnose, er is hier immers geen behandelmogelijkheid. In het geval er hier kanker wordt geconstateerd bij een patiënt is deze eigenlijk ten dode opgeschreven. Deze patiënte konden we helaas dus alleen met pijnstilling naar huis sturen, chemotherapie behoort hier in heel Malawi namelijk niet tot de mogelijkheden. Voor deze patiënte bestaat er heel misschien wel de mogelijkheid om met geld van de overheid naar het buitenland te gaan om daar behandelt te worden, zelf zo'n dure reis betalen is voor de gemiddelde Malawiaan namelijk niet weggelegd. Het proces om hiervoor in aanmerking te komen kan echter enkele maanden tot wel een jaar in beslag nemen en de vraag is of ze die tijd nog wel heeft. Door dit soort dilemma's komt de harde werkelijkheid van Malawi, en heel veel andere arme landen, wel heel erg dichtbij.. Zo slecht hebben wij het lang niet in Nederland! Nu gaan we gezellig met de vrijwilligers van Doingoood uit eten, om het contrast nog groter te maken..

Weer bedankt voor het lezen en tot snel.

Heel veel liefs,

Milou

Lovely Malawi 4

Goedenavond lieve allemaal,

Eindelijk tijd gevonden om jullie weer op de hoogte te brengen van mijn leven hier in Malawi :).

Afgelopen zaterdag lekker weekend, uitslapen was er alleen niet bij. We zouden om 6 uur namelijk vertrekken richting Nkhoma mountain. Uiteindelijk werden we om 6 uur Afrikaanse tijd (lees kwart voor 7) opgehaald door Rachid, onze chauffeur en tevens gids van de dag, echt een lieverd! Na een uurtje rijden, met echt een prachtig uitzicht wat me deed denken aan mijn week in Lesotho, kwamen we aan bij de voet van Nkhoma mountain. Een prachtige berg van bijna 2 km hoog. Bepakt met rugzakken vol water, eten en zonnebrand begonnen we vol goede moed aan onze klim. Gelukkig waren we al vroeg vertrokken dus was het nog niet heel erg warm. Al vrij snel stond toch het zweet op onze rug en moesten we geregeld even stoppen voor een drinkpauze, waarbij we dan ook meteen konden genieten van het prachtige uitzicht! Na een zware klim, soms zelfs op handen en voeten, kwamen we, vergezeld door een aantal lokale jongens (op blote voeten!), aan op de top van de berg. Wat we daar tegenkwamen leek wel in scène gezet! Misschien wel 150 mensen stonden op de top van de berg mais te grillen op open vuur. We hebben onze ogen uitgekeken, om nog maar te zwijgen over het uitzicht, prachtig! En niet alleen wij keken onze ogen uit, ook alle mensen op de berg keken hun ogen uit. Want net als dat wij verbaasd waren hen te zien, was het andersom natuurlijk ook een hele verassing voor hen om ons ineens bovenop de berg tegen te komen. We hebben heel wat foto's gemaakt, we leken wel beroemdheden! Na de fotosessie en de spelletjes met de kinderen was het tijd voor onze welverdiende lunch, de hongerige gezichtjes onze kant op bij het openen van onze tassen maakte echter dat we meteen geen honger meer hadden. De groep mensen kwam steeds dichter om ons heen staan. Uiteindelijk besloten we onze lunch halverwege de terugweg op te eten. Nu was de klim al vrij zwaar, maar de afdaling was nog veel zwaarder. Ook werden we bij het afdalen weer op de voet gevolgd door een aantal lokale jongens, die bijna huppelend de berg af gingen en hard om ons gestuntel moesten lachen. Haha, wij zelf uiteraard ook :). Aan het begin van de middag kwamen we moe naar voldaan weer aan bij de auto aan de voet van de berg. Nog even lekker ons gezicht gespoeld met heerlijk koud water uit de lokale bron om vervolgens weer in de auto te stappen terug naar area 47, sector 5. Onderweg onze ogen weer te kost gegeven. Een vrachtwagen voorbij zien komen met misschien wel 40 mannen er bovenop gestapeld, mensen met levende geiten achterop hun fiets gebonden, vrouwen die hele zakken mais op hun hoofd hebben en dan ook nog een kind op hun rug dragen en gezellig kletsen met de vrouw naast zich, je kunt het zo gek niet verzinnen of je ziet het hier voorbij komen!

Na terugkomst inkopen gedaan voor de barbecue die we zaterdag avond hebben gegeven. Heerlijk eten en drinken ingekocht en na een kleine powernap alles klaargemaakt, het huis verbouwd, muziekinstallatie neergezet; wij waren klaar voor een feestje! En dat werd het ook, echt een geweldig leuke avond gehad. Ook hadden de jongens van de compound, Blackness, George, David en Maxwell, een kip geslacht en klaargemaakt voor op de barbecue. Heerlijk gegeten, gedronken en uiteraard veel gedanst tot in de late uurtjes, want een dansje dat kan hier in Afrika natuurlijk niet ontbreken!

Zondag was het echt een bende. Eerst lekker uitgeslapen waarna het toch echt tijd was geworden voor een grote schoonmaak. Gelukkig staken we allemaal de handen uit de mouwen en konden we rond 1 uur een spik en span huisje achterlaten en vertrokken we richting het zwembad. Daar lekker kunnen uitbrakken en genoten van het zonnetje. Thuis aardappeltjes gegeten uit de oven met kippendijen en salade van avocado, was weer smullen!

Maandagochtend de nieuwe werkweek weer aangebroken, heerlijk! Zie hier zo ontzettend veel verschillende casus, soms heel heftig, maar daardoor ook vaak ontzettend leerzaam. Maandag weer meegelopen met Dr. Chiundira op de OPD waar we onder andere een vrouw hebben gezien die bijna helemaal was opgegeten door de borstkanker, en helaas pas veel te laat naar het ziekenhuis was gekomen. We konden inmiddels niets meer voor haar betekenen en hebben haar weer naar huis moeten sturen met pijnstillers. Verder een aantal ontzettend vieze geïnfecteerde wonden gezien, waarvan de geur me nog een hele tijd zal bijblijven en nog heel wat andere, hier alledaagse, ziektebeelden als malaria voorbij zien komen. Omdat het zo ontzettend inspannend is de hele dag te moeten luisteren naar een voor mij onbekende taal, voelde de maandagavond alsof ik er alweer een hele week op had zitten. Ben dus lekker vroeg m'n bedje in gekropen. Haha in m'n slaap zeg ik volgens m'n kamergenootje af en toe wel wat woorden in het Chichewa, kalmpjes aan leer ik het dus toch wel een beetje, al kan ik er nog altijd geen touw aan vastknopen hoor haha!

Dinsdag was het weer tijd voor m'n favoriete bezigheid van de week; theatre! Vandaag stonden er weer een aantal keizersnedes op het programma, het verwijderen van een lipoom bij een klein jongetje en het corrigeren van een immens grote beiderzijdse liesbreuk bij een oude man. Natuurlijk mocht ik weer steriel staan bij alle operaties en helpen waar mogelijk!! Heb onder andere een baby'tje vast mogen houden die net was geboren zodat de navelstreng doorgeknipt kon worden, de liesbreuk van de oude man deels mogen corrigeren, en mogen hechten. Om de geweldige Afrikaanse ervaring compleet te maken in de middag Nsima gegeten met het OK personeel. Nsima is een substantie gemaakt van bloem en water en dient als basis van nagenoeg alle gerechten hier in Malawi. Wij aten het met groenten en vis, zonder bestek haha! Met m'n handen ging ik de Nsima te lijf, natuurlijk ging dit lang niet zo netjes als bij de ervaren Nsima-eters, maar uiteindelijk lukte het me om net als hen een balletje te draaien van de Nsima en deze als een soort van grijpertje te gebruiken om de groenten en de vis te pakken. Heerlijk en een geweldige ervaring! Naderhand weer met de ambulance mee naar huis gereden, maar eerst nog 'even' een patiënt met hersenvliesontsteking afgezet in een ander ziekenhuis. De arme man lag stuiptrekkend achterin de ambulance en Mariske en ik voelden ons erg opgelaten voorin de ambulance. De harde werkelijkheid van Malawi kwam zo wel heel dichtbij. Gelukkig ging het gaandeweg wat beter met de patient en is hij onderweg stabiel gebleven, de ambulance is namelijk alleen een vervoersmiddelen van het ene naar het andere ziekenhuis, er zit verder geen apparatuur in om een ernstig zieke patiënt stabiel te kunnen houden. Erg heftig!

Vandaag samen met Mariske aan een presentatie zitten werken, we willen namelijk een klinische les geven over pijnbestrijding. Het is ons namelijk opgevallen dat er hier al heel snel zware pijnstilling wordt voorgeschreven. We willen proberen hier de WHO pijnladder uit te leggen, om hopelijk het gebruik van pijnstilling te optimaliseren en zo ook meteen de kosten te verminderen. Hiervoor hebben we vandaag onder andere gesproken met de apotheker van Likuni Mission Hospital. We zijn hier vrijwel de hele dag mee bezig geweest.

Nu net lekker pizza gegeten, een wijntje ingeschonken en een muziekje opgezet. Tijd voor een beetje ontspanning! Onder het genot van lichtflitsen in de lucht en regen op het dak, waarbij we elkaar bijna niet kunnen verstaan zo hard gaat het tekeer, maakt het spelletje Uno de sfeer compleet. Welterusten alvast en tot snel!

Liefs,

Milou

Lovely Malawi 3

Goedenavond lieve allemaal,

Graag wil ik jullie vertellen over mijn geweldige eerste paar dagen in Likuni Mission Hospital.

Woensdagochtend enigszins gespannen en bepakt met witte jas en stethoscoop vertrokken richting Likuni samen met Janneke. Met een minibus die eigenlijk veel te vol zat, niet alleen met mensen maar ook met kippen haha, kwamen we na zo'n drie kwartier aan bij Likuni Mission Hospital. Een ziekenhuis met ongeveer 230 bedden met een aparte mannen-, vrouwen-, kinder- en labourafdeling, waar vrouw bevallen en nazorg krijgen met hun kindje. Ook is er een soort huisartsenpost/SEH, hier bekend als de out patient department. Voor mensen met iets meer geld, in dit ziekenhuis moet namelijk betaald worden voor zorg, is er nog de privé afdeling. We werden hartelijk ontvangen door sister Agnes, een non en tevens de directeur van het ziekenhuis. Vervolgens werd ik meegenomen naar de kledingmaker om mijn maten te laten opmeten, hij zou namelijk dezelfde dag nog een witte jas voor me maken. Zo gezegd zo gedaan, inmiddels loop ik in een ontzettend mooie witte jas rond :). Eenmaal terug bij sister Agnes heb ik dr. Chiundira ontmoet, de Malawiaanse arts met wie ik de komende 6 weken meeloop. Een ontzettend hartelijke en rustige man. Hij nam me mee en heeft me het hele ziekenhuis inclusief al het personeel laten zien. Ik werd aan iedereen voorgesteld als dokter Milou uit Nederland, de rest kon ik maar moeilijk verstaan, ze spraken namelijk in Chichewa, de lokale taal, dus ik lachte maar vriendelijk.

Na de introductie werden we in theatre verwacht, oftewel de operatiekamer. Dr. Chiundira kondigde aan dat hij een keizersnede moest gaan doen en stelde voor dat samen te doen. Dit klonk mij natuurlijk als muziek in de oren! En ondanks dat dit voor mij de aller eerste keizersnede ooit zou worden, mocht ik meteen assisteren!! Ik heb me zo snel ik kon in een wit pak gehesen en de veel te grote kaplaarzen die voor me klaar werden gezet aangeschoten. Het kostuum was niet compleet zonder slagersschort, mutsje, mondkapje en spatbril. Haha ik was inmiddels onherkenbaar! Nog even snel handen en onderarmen wassen met water en zeep en daarna achter de dokter de operatiekamer in. 'Steriel' (steriele jassen en doeken worden hier gewoon gewassen) pak aan, handschoenen aan en de operatie kon beginnen!

Nadat we de baarmoeder hadden geopend kwam er iets zwarts tevoorschijn, het duurde even voor ik het kon plaatsen; het bleken de haren van de baby! Veel tijd om er verder over na te denken had ik niet, in de verte hoorde ik namelijk 'push, Milou, push!'. Ik moest op de buik van de vrouw duwen zodat de dokter het hoofdje door de baarmoeder naar buiten kon begeleiden. Nadat het hoofdje tevoorschijn was gekomen ging het heel snel en voor ik het wist bungelde het krijsende jongetje aan één been in de handen van dr. Chiundira. Geweldig! De navelstreng werd doorgeknipt en het jongetje werd door de zuster nagekeken en meegenomen naar de afdeling. De moeder volgde een tijdje later.

Het meemaken van deze eerste keizersnede was zo ontzettend bijzonder dat ik nog altijd een beetje beduusd thuis kwam. In de avond gezellig met de andere vrijwilligers uit eten geweest bij een Italiaans restaurant en daarna moe en voldaan in slaap gevallen.

Donderdagochtend vertrok ik samen met Mariske om 6.30 richting de hoek van de straat. Hier zouden we om kwart voor 7 worden opgehaald door de ambulance waarmee we elke dag mee kunnen rijden naar het ziekenhuis en in de avond ook weer naar huis. Zo omzeilen we het reizen met de minibusjes, wat, zoals jullie inmiddels weten, namelijk niet altijd een succes is haha. De meeste Afrikanen zijn niet zo van het optijd zijn, maar de ambulance stond al klaar! 10 minuten te vroeg. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis moesten we plaatsnemen langs de muur van het ziekenhuis, het was namelijk tijd voor de dagopening. Ik moest naar voren komen en werd, nogmaals, voorgesteld aan al het personeel van het ziekenhuis. Vervolgens werd de dag geopend met een stuk tekst uit de bijbel, in het Chichewa, waarna er een lied werd gezongen. Haha en denk nou niet dat wij als Nederlanders alleen hoeven te luisteren naar het prachtige tweestemmige gezang, nee wij kregen ook een boekje in onze handen gedrukt en moesten meezingen. Het zingen werd afgesloten met een gebed en iedereen werd een fijne dag toegewenst. Hierna was het tijd voor de overdracht. Hier worden alle patiënten die in de nacht zijn opgenomen overgedragen, ook worden de patiënten genoemd die extra aandacht verdienen. De overdracht is in het Engels, haha daar kwam ik zelf ook pas na tien minuten achter, het Engels is soms namelijk zo gebrekkig dat het net lijkt alsof ze gewoon in het Chichewa spreken. De rest van de dag doorgebracht in theatre waar ik opnieuw bij twee keizersnedes heb mogen assisteren, haha straks gaat het nog wennen! Verder een aantal wondinfecties geopereerd. Mocht zelf ook nog een gedeelte hechten! Al met al weer een geweldige dag, alles waar ik ooit over gelezen heb of van gedroomd heb beleef ik nu in het echt :).

Vandaag dus weer met veel plezier om half 7 vertrokken naar Likuni. Vandaag geen theatre, dit staat in principe alleen op dinsdag en donderdag gepland, maar vandaag dienst gedraaid in de out patient department. Helaas is de taalbarrière een dingetje, al kan ik inmiddels wel begroeten in het Chichewa, maar ik kan dus geen patiënten alleen zien. Gelukkig vertaalt de dokter een hoop voor me en is de statusvoering (in een klein handgeschreven boekje die iedere patient bij zich draagt) in het Engels. Heb patiënten gezien met malaria tot mensen met fertiliteitsproblemen. De variabiliteit is erg groot, wat het zo ontzettend leuk maakt! Ze beschikken hier in het ziekenhuis over een echo apparaat, röntgen apparaat, ze hebben een laboratorium waar verschillende waardes in het bloed kunnen worden gecontroleerd en sneltesten voor onder andere malaria kunnen worden gedaan. Mochten ze er in dit ziekenhuis niet uit komen, we hadden vandaag bijvoorbeeld een patient op het spreekuur met waarschijnlijk slokdarmkanker, maar dit ziekenhuis beschikt niet over en endoscoop, dan wordt de patient doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. Het is allemaal best goed geregeld gezien de mogelijkheden die ze hier hebben.

Inmiddels lig ik uitgeteld op de bank onder de prachtige sterrenhemel te wachten tot de electriciteit het weer doet zodat ik kan gaan afwassen. Haha this in Africa. Alvast welterusten en tot snel!

Heel veel liefs,

Milou

Lovely Malawi 2

Maswera bwanji (goede middag) lieve allemaal,

Dag twee heeft me alweer zoveel leuke nieuwe dingen gebracht, dat ik jullie mijn tweede reisverslag niet wilde onthouden!

Vanmorgen heerlijk vroeg gewekt door onze haan, die schijnbaar elke ochtend rond dezelfde tijd een kraaiwedstrijd houdt met de haan van de buren. Moeite met vroeg opstaan zal ik hier waarschijnlijk dus niet hebben haha. Vervolgens lekker buiten ontbeten, gedoucht met warm water (heel erg luxe voor Malawiaanse begrippen) en rond 7.45 richting de minibusjes gelopen met Julia. Hier hadden we namelijk om 8 uur met Janneke afgesproken, die ons allereerst mee zou nemen naar het weeshuis waar Julia de komende maand zal gaan werken. Reizen met een minibus is al een hele belevenis opzich, met z'n vijftienen in een busje gepropt, lekker dicht tegen elkaar aan met 30 graden, haha je kan wel raden hoe dat ruikt! Maar daarnaast is het ook nog eens een hele belevenis als je uit het raam kijkt. Mensen met kippen aan hun fietsstuur gebonden, hele stapels hout achterop de fiets of op hun hoofd, geslachte beesten die aan de kant van de weg hangen om verkocht te worden. Bizar en geweldig tegelijk!

Na een zweterige reis en een keertje overstappen in het centrum, stapten we uit bij Chitipi Children of the Nations Orphanage. Dit is een weeshuis waar kinderen wonen, 3x per dag te eten krijgen, verzorgd worden en onderwijs krijgen. Ze hebben een huisvader en -moeder en verder zijn er aunties die voor de kinderen zorgen. In totaal zitten er 34 kinderen en ze fungeren als één grote familie. We werden heel warm ontvangen en meteen rondgeleid door één van de aunties. We hebben de kamers van de kinderen gezien, alle kinderen hebben hun eigen bedje, en zijn toen naar de boerderij gegaan waar ze varkens houden en verder mais verbouwen. Natuurlijk werden we tijdens deze rondleiding gevolgd door aardig wat nieuwsgierige kinderen. Eenmaal terug in het weeshuis waren de kinderen niet meer zo verlegen en wilden ze allemaal met ons knuffelen, spelen en natuurlijk op de foto. Erg overweldigend, maar geweldig om te zien hoe dit project de kinderen echt een toekomst biedt. De kinderen blijven namelijk in het weeshuis totdat ze een opleiding hebben afgerond en een baan hebben gevonden om voor zichzelf te kunnen zorgen. Hierna zijn we door de huisvader met de auto afgezet in het centrum van de stad, nadat we eerst een zieke aunty in het ziekenhuis hadden gebracht. Ze had waarschijnlijk malaria..

We zouden binnen 10 minuutjes met een tiktuk worden opgepikt om van het weeshuis door te reizen naar de Medical Council om mijn inschrijving als medisch student in Malawi te regelen. Helaas bleken dit Afrikaanse 10 minuten, bijna een uur later werden we opgehaald op de afgesproken plek. We mochten met z'n drieën instappen. Onderweg werden we tegengehouden door een politieagente en moest één van ons uitstappen, we mochten namelijk maar met z'n tweeën in de tuktuk. Haha de regels veranderen hier met de dag, zolang je maar geld betaald. Uiteindelijk kwamen we met z'n drieën, in etappes wel te verstaan, aan bij Medical Council. Het is me nog altijd een raadsel hoe ze daar zo snel mijn opgestuurde gegevens hebben weten te vinden in de stapels dossiers die tot het plafond reikten, maar na 10 minuten stond ik weer buiten, met een ondertekend formulier!

Hierna in de brandende zon, op mijn nu al verbrandde schouders, terug gelopen richting de stad om een bezoekje te brengen aan de lokale markt. Ook weer een hele belevenis. Allemaal heerlijk groente en fruit netjes opgestapeld en uitgestald in verschillende houten kraampjes. Mensen die voorbij lopen met geiten voor de slacht of hele zakken rijst op hun hoofd dragen en dan ook nog een baby op de rug, het kan hier allemaal. De markt lui willen al hun waar maar wat graag aan ons 'mzungu' (blanken) verkopen, dus de verkopers waren niet van ons af te slaan. Uiteindelijk voor een goede prijs een hele tas vol groente en fruit gekocht. Daarna nog even lekker geluncht in de stad en vervolgens met een hoofd vol met nieuwe indrukken terug gegaan richting huis. Hier kwamen de verse groenten goed van pas voor de nassi, was weer smullen. Nu nog even lekker uitbuiken en dan op tijd naar bed, want morgen mag ik voor het eerst aan de slag in het Likuni ziekenhuis, spannend!

Heel veel liefs en alvast welterusten,

Milou

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Milou